Burpees om de tempel

Het oude gedeelte van Lhasa, de hoofdstad van Tibet, is prachtig en ik kijk mijn ogen uit.

Ik leer al snel dat het lopen van de kora een dagelijks terugkerend ritueel is. Je loopt dan een ronde om een heilige plek heen en in de oude stad is de Jokhang Tempel de plek waar Tibetanen hun kora lopen. Niet iedereen loopt, er zijn ook mensen en kinderen die prosterneren, als onderwerping aan het geloof. Bij het prosterneren werpen ze zich op de grond en al knielend staan ze weer op, om deze zware beweging te herhalen.

“Je moet weten dat de kora om de Jokhangtempel zo’n anderhalve kilometer is.”

Na een aantal dagen raak ik nog steeds niet gewend aan het prosterneren. Ik ben zo onder de indruk van deze devotie aan een geloof dat ik voel dat ik een oppervlakkig leven leid in het welvarende Nederland, terwijl het leefgebied van de Tibetanen hier met de week door de Chinezen kleiner gemaakt wordt. Ik zie mezelf nog niet twee keer per dag burpees doen om een tempel.

Later sprak ik met iemand over mijn ongemakkelijke gevoel van oppervlakkigheid, het zat me niet lekker en bracht me tot het volgende inzicht. Wij zijn ook devoot. Misschien steeds minder aan een geloof, maar wat dacht je van devotie voor alles wat de welvaart ons brengt? Uren in de rij staan voor de nieuwste Iphone, Limited Edition Sneaker, kaartjes voor je favoriete artiest. Devotie voor de hipste koffiebarretjes, vegan pop up restaurants, laatste mode? Zij weten niet beter, maar wij ook niet. We lijken soms meer op elkaar dan we denken.