Of ik effe mee wil peddelen.

De eerste golf slaat over de punt van de zeekajak. Ik ben in Resurrection Bay, Alaska.

We zullen over moeten steken om de juiste stroming te kunnen pakken. Die oversteek duurt zo’n 45 minuten. Dat is non stop peddelen.

Mocht je niet weten waar je triceps zitten, na de oversteek kun je ze exact aanwijzen.

Meerdere golven slaan nu over de punt van de kajak. Ik zit voorin en het water blijft in mijn spatzeil liggen. Het heeft geen zin om het water te lozen want de golven blijven komen. De overkant lijkt echt nog heel ver en het enige wat ik zie is een heel groot wateroppervlak overal om me heen. Het fijne aan kajaks is dat je dicht op de waterspiegel zit, maar nu vraag ik me alleen maar af of we niet gaan zinken. Dat zou knap zijn met een zwemvest aan.

De eerste golf binnen in me komt omhoog. Angst. Sinds ik ooit ben gaan snorkelen in helder water jaren geleden ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik dieptevrees heb. En wanneer ik niet weet wat er zich onder me bevindt groeit die vrees. Iets met controle en kwetsbaarheid. Ik grijns zenuwachtig. Ik ken dit gevoel. Wel vaker ben ik in het spreekwoordelijke diepe gesprongen en een fractie van wat ik nu voel maakte zich toen van mij meester. Toen kwam het goed, maar nu, nu ik me midden op dat immense en ijskoude water bevind, slaan de twijfels toe of ik het wel ga redden.

Ik krijg een por van achteren, of ik effe mee wil peddelen.

"We are in this together weet je nog?" Ik heb niet eens gemerkt dat ik was gestopt. Ik besluit driftig door te peddelen. Me te focussen op mijn spieren en mijn longen die hun werk doen. Het kloppen van mijn hart zakt uit mijn keel terug mijn borstkas in.

Na drie kwartier hebben we de oever bereikt. Nadat we de kajak op de kiezels hebben gesleept ga ik even zitten en kijk uit over de baai. God wat is het prachtig hier, waar heb ik me druk over lopen maken. Die angst die gedurende de oversteek ineens mee kwam reizen maakte me onzeker en wilde me behoeden voor gevaar. Als het aan die angst had gelegen was ik gewoon lekker veilig thuis gebleven. Was ik niet in een kajak gestapt met allemaal spatzeilen en zwemvesten om me heen. Was ik niet op een podium gaan staan. Had ik geen ontslag genomen of had ik niks gezegd van die ene opmerking die me kwetste. Ik besef me wederom dat angst maar een emotie is en bijna altijd in de toekomst leeft. Die sterke verhalen weet te vertellen en het aan mij is of ik die sterke verhalen geloof. Ik besluit dat deze praatjesmaker best mee mag reizen, zo op de punt van de kajak. Maar dan wel met een stukje DUCT tape op zijn mond. Dan geniet ik weer even van het hier en nu.