Ruimte genoeg in de Gobi woestijn

Ik stond voor mijn yurt in de Gobi woestijn toen ik Eegii Eegii terug zag komen.

Het is diep in de namiddag. De zon staat laag. Zijn leven als nomade leek zo totaal anders dan het mijne. Tot dit moment. Lekker veilig in zijn jas zit de kat. Als je goed kijkt kun je hem zien. De kat was uitgeleend aan de buren een paar kilometer verderop omdat zij last hadden van muizen.

Huh?! Dit was ineens wel een heel herkenbaar tafereel zo midden in die uitgestrekte woestijn.

Mensen hebben huisdieren en katten vangen muizen. Of je nu in Mongolië woont of in Nederland. Wat zo totaal anders leek voelde ineens heel bekend. Later liet ik Eegii Eegii een foto zien van onze katten en praatten we over wiens kat de meeste muizen ving.

Dit lijkt een nietszeggend voorval, maar het is groter dan dat. Tuurlijk had ik genoeg redenen om aan te nemen dat onze levens verschilden. Maar doordat ik gefixeerd was op de verschillen, had ik geen oog meer voor de overeenkomsten. Ook hier werd het me duidelijk dat je vaak in gesprek raakt over onderwerpen die je overeenkomstig hebt. Later, wanneer je je verbonden voelt met elkaar, wanneer er veiligheid en vertrouwen is, ontstaat er ruimte om de verschillen te onderzoeken. En ruimte was er meer dan genoeg in de Gobi woestijn.

Stel je die collega uit je team maar eens voor. Die ene waarmee het gewoon niet net zo klikt als met de rest van je collega’s. Zou het kunnen dat je je misschien ook wel teveel op de verschillen fixeert waardoor er geen ruimte is voor de overeenkomsten die jullie delen?