Schaterlachen in Shigatse

Een monnik was in mijn beleving iemand met een frons in zijn voorhoofd, die een devoot en sober leven leidt. Totdat ik in Shigatse, Tibet kwam.

Het leek wel een theekransje zonder thee, een tribune bij een voetbalwedstrijd zonder de wedstrijd. Tientallen giebelende, lachende monniken. Wanneer heb jij zo dubbel gelegen met je collega's?

Veel van ons hebben de afgelopen tijd ervaren hoe het is om niet meer met collega´s fysiek in dezelfde ruimte te zijn. Helemaal geen theekransjes, lunchen in de kantine, maar videomeetings en lunchen in je eentje. Toch ging veel best goed: het werkte toch wel efficiënt, taakgericht, de productiviteit was hoger dan we dachten. Maar er zat ook een keerzijde aan: we misten het praatje-pot, schoten tekort op het relationele vlak.

En wanneer er toch goedbedoeld aandacht aan besteed werd, dan verliep dat vaak een beetje houterig.

Even leek het erop dat ons werk veranderde in monnikenwerk: saai, langdurig werk. Uren vergaderen achter een scherm, zonder dat lolletje, zonder de druk van de ketel.

Als souvenir van de periode die langzaam naar de achtergrond verschuift lijkt het er in de toekomst op dat we onze fysieke verschijning wat minder vaak op kantoor zullen laten zien. Wat maakt dat de fysieke meetings die we nog wel zullen hebben op kantoor extra waardevol worden. We zullen de kwaliteit daarvan extra belangrijk gaan vinden. Daarom is het slim om aandacht te schenken aan de vaardigheden die van invloed zijn op de kwaliteit van je fysieke gesprekken, zoals bijvoorbeeld je non-verbale vaardigheden die je met je stem, je lichaamshouding en je ogen kunt inzetten. Wanneer je je bewuster bent van deze vaardigheden en hoe je ze kunt inzetten voor je spaarzame momenten met je collega's in real life zul je in de toekomst net zo kunnen blijven schaterlachen met je collega's als deze monniken in Shigatse.