.png){kind=logo}
Wat staat ze daar nou te doen? Is ze alleen? Oh nee, er staat een man naast haar. Beiden verzonken in hun mobiele telefoon. Ik loop in het bos bij mij in de buurt en nader deze twee mensen. Ze hebben mij niet in de gaten en schrikken zelfs een beetje wanneer ik stop, ze groet en vraag of ik ze kan helpen. Met zijn drieën staan we op een kruising van bospaden. “Oh nee hoor bedankt, we kijken even hoe we moeten lopen.”
Vroeger was het cool om op reis gesignaleerd te worden met zo´n blauw pocketboekje. Het liefst met ezelsoren en een beetje verfomfaaid, zodat duidelijk was dat je hem veel gebruikt had. Gewapend met de Lonely Planet van je betreffende destination ging je reizen, het liefst "off the beaten track". Uit de gids haalde je de adresjes waar je wezen moest. En al snel kwam je geen local meer tegen op deze adresjes maar ontmoette je andere reizigers, ook met hun LP-met-ezelsoren.
Vandaag de dag heb je zo'n papieren LP niet meer nodig. Het zijn de veertigers die nog een nostalgisch plankje “blauw” ergens in hun boekenkast hebben staan. Er zijn genoeg digitale oplossingen. Apps waarmee je de weg vindt in het diepste bos, waarmee je een Uber vindt in het kleinste gat, en wat de beste tent is om te eten/ tukken op een plek waar je tot voor kort nog nooit van had gehoord. Superhandig toch? Superlonely zul je bedoelen.
Want nu we wat minder mobiel zijn qua reizen naar het buitenland betreft zie ik hier in Nederland vergelijkbare situaties. We zijn klaar met zoomen, willen weer contact met mensen, zuchten onder de corona-regels maar vragen niet meer de weg in het bos.
We zijn niet “off the beaten track” maar “off track”. We maken steeds minder contact.
Zelfs in woonkamers waar gezinnen misschien wel fysiek samen zitten, maar waar iedereen zijn eigen device heeft, leven we allemaal op onze eigen Lonely Planet.
Hetgeen waar we als mensen ons in onderscheiden ten opzichte van de slimste robot, datgene waar we als mensen zo goed in zijn, juist datgene zijn we in rap tempo aan het verleren. Als we iets goed kunnen dan is het contact maken met mensen en dat beetje mensen dat je dan mag zien, zie die dan ook! Zeg gedag tegen wildvreemden, glimlach omdat je dat kunt. Je weet nooit hoe eenzaam iemand is. Hoe iemands thuissituatie is. Hoe blij je iemand kan maken met een klein beetje aandacht. En als je me tegen komt in het bos. Schrik niet, ik wijs je met plezier de weg.
