Blijven plakken bij Hassan

Het is nog vroeg wanneer ik door de medina van de Marokkaanse stad Fes loop.

Ondanks dat is het er al plakkerig warm. Verkopers openen hun winkeltjes. Uit het niets staat Hassan ineens voor me, met zijn armen wijd open. Zijn ogen staan vriendelijk en hij lacht zijn tanden bloot. Natuurlijk weet ik dat hij me waarschijnlijk iets wil verkopen, maar zijn vrolijkheid werkt aanstekelijk op me en mijn nieuwsgierigheid is gewekt.

Ik schud zijn hand en we raken aan de praat.

We praten over het weer, onze families, zijn leven in Marokko, mijn leven in Nederland. Na een paar liter mierzoete muntthee neem ik afscheid. Ik had geen haast, hoefde nergens heen, hoefde niemand te zijn behalve mezelf en we hadden op een of andere manier beiden besloten het “verkoper-toerist” ritueel over te slaan. We hadden gewoon en leuk gesprek van mens tot mens. De rest van de dag liep ik met een warm en welkom gevoel door de medina. Vrolijkheid verbindt.