Gekke bekken in Myanmar

Lachend namen we afscheid van elkaar. De kids die ik onderweg tijdens een lunchstop had ontmoet in Myanmar.

Wanneer ik op reis ben, heeft eten niet mijn prioriteit. Ik ben te nieuwsgierig naar wat er allemaal te zien is en met wie ik kan aanpappen. Al snel stuitte ik op deze drie meiden, hun gezichten mooi gemaakt met thanaka, een soort natuurlijke zonnebescherming. Al snel hadden we elkaar in de gaten, maar dan begint het gedonder. Uiteraard hadden we geen taal overeenkomstig en dus werd een praatje maken erg lastig. Vaak draait het dan uit op schaapachtig naar elkaar glimlachen en gone is the magic.

"Deze keer liet ik het er echter niet bij zitten."

Ik dacht kort na wat het beste werkt. Iets met verschil in mijn beeld van de wereld en hun beeld van de wereld, denk ik. Begrip krijgen voor hun denkwereld en aan te sluiten.

Ze zijn een stuk kleiner dan ik, dus het eerste wat ik doe is op mijn hurken zitten. Drie paar ogen lichten even op. Wat gaat die Westerse mevrouw doen? Ze zou toch wel weten dat de wc verderop is?

Haha, ik heb in ieder geval hun aandacht, ben nu oog in oog met ze. Dan doe ik iets wat in elke taal werkt: een gekke bek. Ze beginnen te lachen en antwoorden met hun eigen gekste bekken. Mijn reisgenoten snuiven een beetje; moet dat nou? Een volwassen vrouw? Gedraag je een beetje naar je leeftijd. De kids schijnt het allemaal niet uit te maken en we lachen en trekken de raarste gezichten. Zij zullen waarschijnlijk minder van de wereld kunnen zien dan ik, maar toch zo af en toe vreemdelingen voorbij zien komen. Dan kun je die ontmoetingen maar het beste een beetje memorabel maken nietwaar?