Is er een feestje?

Ik reis door Myanmar. Onderweg loop ik langs een huis waar kinderen en vrouwen met bloemen in de weer zijn.

Als ik wat dichterbij kom, zie ik dat ze allemaal bloemenkransen aan het maken zijn. Het is een vrolijk geheel, er wordt gelachen en er is lawaai. Toch heerst er ook een bepaalde vorm van ingetogenheid, maar dat zal ik wel mis hebben. Ik ben nieuwsgierig en vraag of er een feest is. Ze kijken me een beetje verlegen aan. Op dat moment komt er een oude, met slingers versierde auto aan gereden. De auto voor de gelukkige, denk ik nog. Maar ik kijk nog eens goed en zie een kist achterin liggen.

"De bloemenkransen zijn voor op de kist. Er is hier helemaal geen feest maar een uitvaart."

In mijn wereld hoort lachen en vrolijk doen niet bij een uitvaart. Dan ben je serieus, ingetogen. Door wat ik ervaarde in mijn gedachten te vervormen naar iets wat aansluit bij mijn wereldbeeld kwam ik in een rare situatie terecht. In plaats van te vragen of er een feest is, had ik ook kunnen vragen wat er aan de hand was. Dat had me het ongemak bespaard.