Met de lach mooier

Toen ik in Nepal was, slenterde ik op een ochtend rond de Swayambunath tempel. Met een pleister op mijn knie.

Wat ik altijd weer opvallend vind wanneer ik op reis ben is de definitie van schoonheid. Bij de tempel kwam ik vrouwen tegen, jong en oud, maar juist de wat oudere vrouwen fascineerden me. Waarom?

"Ze zijn mooi. Ze stralen kracht en uit, ervaring, berusting."

Ja ze zijn soms grijs en hebben rimpels, maar die rimpels zitten op de juiste plek en omdat ze vaak klein, sterk en tanig zijn hebben ze, helemaal wanneer ze lachen, iets meisjesachtigs over zich heen. Dàt is schoonheid denk ik dan, en voel ook mijn eigen definitie van schoonheid. Voor mij gaat dat om de uitstraling en levendigheid, speelsigheid die iemand heeft in zijn doen en laten ongeacht iemands grijze haren, rimpels, ouderdomsvlekken.

Waarom doen we in het westen zoveel mogelijk moeite om glad en strak te blijven? Proberen we op die manier te verhullen dat we al een heel eind op weg zijn? Ervaren zijn? Problemen hebben kunnen oplossen? Crises hebben doorstaan? Kinderen hebben gebaard en groot gebracht? Zijn gevallen en weer zijn opgestaan?

"Als kind was het cool om een pleister op je knie te hebben."

En nadat je tranen waren opgedroogd, voelde je je stoer. Die pleister was het bewijs van je stoerheid, je ervaring, je overwinning, je moed.

Uren kan ik kijken naar deze dametjes en hoop dat ik me ook zo voel als zij zich lijken te voelen: grijs, gerimpeld, giechelend en gelukkig. Met de lach mooier.