Seals for Breakfast

De komende vier dagen dagen gaan we kamperen in de backcountry van National Park Wrangell St. Elias. Dit is de wildernis van Alaska, maar dan echt.

We zitten bij Ella in de auto. Omdat de weg na Chitina onverhard is en erg lang duurt, wisselen we de auto in voor de bushplane. Na 20 bumpy minutes landen we op een hobbelige runway in McCarthy, in de middle of nowhere. Welcome into the wild!

Onderweg naar Chitina vertelt Ella, een van de rangers in het park, dat haar vader opgegroeid is op de Aelutian Islands. Dit is een afgelegen eilandengroep in Alaska waar het leven ruw is. Omdat het gebied zo afgesneden is van de bewoonde wereld, zul je het daar moeten doen met dat wat de natuur je te bieden heeft. En dus was het daar heel normaal om zeehond als ontbijt te hebben. Zeehond is namelijk super voedzaam eten, want het zit vol met eiwitten en omega 3. Ook heb je een minimale foodprint, omdat die zeehonden direct uit zee zijn gevist.

"Als vegetariër weet ik niet wat ik hoor en ril bij de gedachte alleen al"

Ik kan me niet voorstellen dat je zeehond als ontbijt eet. Je zou Lenie ´t Hart er de stuipen mee op het lijf jagen. En ook al komen Ella en ik beide uit een Westers land, hier beginnen mijn spelregels van de hare te wijken. De spelregels die ik tot dan toe hanteer in mijn leven laten me in ieder geval geen zeehond eten. Wat ik dan nog niet weet is hoe de komende vier dagen eruit gaan zien en dat die spelregels wel eens een beetje door elkaar gehusseld gaan worden. Som kun je niet voorstellen hoe dingen gaan lopen in het leven. Soms kun je je niet voorstellen dat je ooit seals for breakfast zult eten. In mijn onwetendheid luister ik verder naar de verhalen van Ella en tuur ik naar buiten, de wildernis in.