Stroopwafels in Bethlehem

Ik sta voor de poort van het Aida Refugee Camp in Bethlehem en er loopt geen kip op straat.

Stroopwafels heb ik meegenomen. Ik wist niet waar ik goed aan deed, maar wilde niet met lege handen aankomen en voedsel verbindt. Vastbeloten om contact te leggen loop ik een beetje rond en ineens zie ik een vrouw een gebouw binnen gaan. Het blijkt Tagreed te zijn, docent in het Youth Center. Aarzelend staat ze me te woord wanneer ik mijn hoofd om de hoek van de deur steek. Ze glimlacht wanneer ze mijn stroopwafels aanneemt, met mijn boodschap op een papiertje geschreven. in het Arabisch, waarschijnlijk vol met spelfouten.

"Mijn boodschap in het Arabisch, waarschijnlijk vol met spelfouten."

We lopen verder het gebouw in en ze laat me haar kleurrijke en vrolijk versierde klaslokaal zien. Ze vertelt me dat er nog regelmatig aanvallen zijn met traangasgranaten vanuit Israël . Dit heeft een negatief effect op de kinderen die in haar klas zitten. Los van de fysieke gevolgen heeft dit een enorme impact op het gevoel van veiligheid, waardoor velen continue alert zijn en bang zijn.

Als ik vraag wat de kinderen in haar klas nodig hebben, vertelt ze me dat ze echt van alles tekort komen. Maar nog meer dan voedsel zegt ze dat ze het vrolijke gevoel mist, de zorgeloosheid die kinderen zouden moeten. En precies dat probeert ze hen mee te geven. Door spelletjes te doen en te lachen in haar kleurrijke klaslokaal vergeten de kids voor heel even dat ze in een van de dichtbevolktste refugee camps ter wereld leven.

Met een brok in mijn keel neem ik afscheid van deze bijzondere vrouw.