You can go your own way!

“Barev, barev” groet ik terwijl ik Sev Berd binnen loop, het enorme zwarte ronde fort even buiten Gyumri, Armenië.

Ik kwam op de muziek af, die buiten al te horen was. Eenmaal binnen weet ik niet wat ik zie: de Armenian Open Championship 2019 is in volle gang. De wat?!? Een heuse danswedstrijd en de ukkies zijn aan de beurt.

"Kleine meisjes die hun stinkende best doen om de chachacha te dansen!"

Ik wissel snel van lens om het spektakel van dichtbij te zien. De meisjes zijn stuk voor stuk geconcentreerd; je ziet ze denken, linkervoet naar rechts 1-2-3, armen in de lucht 1-2-3, draai om links, stop-2-3-4. In de maat blijven, alles voor de goedkeuring van de strenge jury. Allemaal ingrediënten om een beetje zenuwachtig van te worden. Toch staan ze daar, sierlijk en strak, maanden op gestudeerd, geoefend na school en nu staan ze daar op de grote dag.

En dan zie ik nummer 97. Ze valt op omdat ze niet met de andere meisjes mee lijkt te dansen. Niet in de pas. Ze danst haar eigen dansje. Hup, armen in de lucht. Ik klik. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Omdat ze gewoon met haar eigen beat haar pasjes afmaakt, haar eigen dansje doet, zonder dat ik ook maar een keer het idee krijg dat het een vergissing is. Heerlijk denk ik, want hoeveel mensen blijven in de pas lopen om niet op te vallen? Hoeveel mensen dansen de foxtrot mee terwijl ze liever de chachacha zouden willen dansen?